روز گذشته محترم تورمحمد ظریفی نماینده شورای ولایتی شهر هرات خبری مبنی بر کمک نظامی آمریکا به طالبان را در اختیار خبرگزاری ها قرار داد که پیش از این بارها مطرح کرده بودیم ولی مسوولان یا جدی نگرفتند یا نمی خواهند و نمی گذارند که جدی بگیرند.
بنا به بر این گزارشات، نیروهای آمریکایی در چندین نوبت کمکهای نظامی عمده‌ای به طالبان انجام داده اند به نحوی که اکنون بر آگاهان مسایل نظامی پوشیده نیست که تمامی تجهیزات و تسلیحات شبه نظامیان از سوی خارجی ها تامین می گردد.
به عنوان نمونه مدتی قبل کانتینرهای مملو از تجهیزات نظامی از طریق هواپیما برای طالبان در حومه ادرسکن به سمت زمین پرتاب شد. به تازگی نیز در مناطق کوهستانی شیندند در 130 کیلومتری جنوب غرب هرات، نیروهای آمریکایی چترهای حاوی بسته‌های سلاح و پشتیبانی نظامی را برای کمک به طالبان گرفتار شده در کوهستانهای آن منطقه به زمین ریختند.
عین همین موضوع را چند روز پیش والی کنر خبر داد که براساس آن یک دستگاه تانک پیشرفته آمریکایی با تمام تجهیزات آن توسط یک فرمانده نیروهای ویژه آمریکایی در منطقه « شیگل» به طالبان واگذار شده است.
در واقع حجم گزارشهایی نظیر این موضوعات در اخبار روزانه کشور کم نیست ولی نمی دانیم چرا هنوز سران دولتی افغانستان نمی خواهند به این موضوع اعتراف کنند که طالب بدون کمک های آمریکا هیچ معنایی ندارد. آمریکایی که نتواند ده هزار نیروی طالب را از بین ببرد، به چه درد می خورد. ابر قدرتی که خود را بزرگترین نیروی نظامی جهان می داند ولی توان مقابله با طلبه های پاکستانی را ندارد، دیگر چه ادعایی دارد.
این موضوعات نشان می دهد که طالبان کسانی نیستند جز سربازان پنهان آمریکا که حقوق می گیرند، تلاش می کنند، کشته می شوند و می کشند تا آمریکایی ها به مقاصد خود در افغانستان برسند. به طور یقین زمانی که آب گل آلود باشد، کشور ناامن باشد، آسانتر می توان موانع را از سر راه برداشت و زودتر به اهداف مورد نظر رسید به ویژه اینکه همه اشتباهات را می توان به گردن شبه نظامیان مخالف دولت انداخت.
موضوع حمایت از طالبان تنها به آمریکا و کشورهای غربی بسنده نمی شود، بلکه دولتمردان افغانستان به ویژه شخص رییس جمهور نیز با حمایت مستقیم خود از طالبان به آنها بیشتر میدان می دهد تا هر روز عده بیشتری از مردم قربانی شوند.
سه سال پیش با دستور جناب کرزی شورای بزرگ عالی صلح با هزینه قابل توجهی آغاز به کرد. به بهانه تسریع روند صلح هزارها بندی طالب را از زندانهای پاکستان و افغانستان و حتی گوانتانامو آزاد ساخت. میلیون ها دالر از آدرس شورای صلح به حساب های طالبان واریز ساخت تا حتی دوکانداران پیشاوری نیز بی سهم نماندند. پست و مقام های فراوانی را به طالبان نادم و پشیمان، اهدا نمود که همان ها دوباره سر از صفوف جنگ در آوردند. سه سال تمام برادرخوانده های رییس جمهور شدند، اما هنوز که هنوز است حملات آنها ادامه دارد و بلکه بیشتر هم شده است.
چگونه یک گروه ده هزار نفری که نام خود را طالب گذاشته اند در مقابل دوصد هزار سرباز خارجی و داخلی توان مقاومت دارند؟ هزینه خود را از کجا تامین می کنند؟ آیا آمریکا نمی تواند مانع کمکهای سعودی به آنها شود؟ آیا حجم کمکهای مالی دولت به طالبان صلح جو کم بوده که نتوانسته دیگران را ترغیب به صلح نماید؟
به راستی که سیاست غربی ها برای رسیدن به مقاصدشان در افغانستان بسیار پست و کثیف می باشد که براساس آن کشور جنگ زده ای مثل افغانستان را ناامن می کنند و به کشتن افراد بی گناه می پردازند و دولت را مجبور می سازند به این شبه نظامیان باج بدهد و در قبال بسیاری از مسایل سکوت کنند.
باشد که خدا داد مظلوم را از این ظالمان بستاند.