یکصد روز از زمان تحلیف و آغاز به کار رسمی اشرف غنی و عبدالله در سمت های روسای جمهور و اجرایی حکومت وحدت ملی با تداخل وظایف، موازی کاری و برخی جهت گیری های متضاد گذشت.
نظر به شعارهای پر طمطراق و آمد و رفت های بجا و بیجای مقام های کاخ سفید در طول کشمکش های یکسال و اندی ریاست جمهوری، افکار عمومی بر این باور بودند که پروژه ها و برنامه ها هرچند در راستای منافع غرب و بصورت نامستقل اما بسرعت پیش می رود.
جشن یکصد روزگی دولت وحدت ملی چند تکه شده چنان سوت و کور و عاری از امید و اعتماد مردم ملکی بود که بیشتر به مراسم تحریم بر سر مزار عزت افغانستانی و آرمان های ملی می مانست تا تبریکات و تحسینات عمومی نسبت به عملکرد حکومت از 7 میزان تاکنون.
عدم سربلندی هریک اشرف غنی، عبدالله، محقق، دوستم، احمد ضیا مسعود و دیگرانی که ساز خود را می زدند و می زنند در آزمون انظار عمومی در این یکصد روز از شتاب زدگی و تعجیل بی مورد در دیدارهای پیاپی با احزاب و نهادهای مدنی تا خمودگی و اهمال کاری در برابر تعیین کابینه غیر قابل اغماض است.
با این همه، برای نمره دادن در سطح تراز معین نسبت به کفایت و عملکرد و نسبت به توانایی و خواست و انتظارات و مطالبات و تکالیف و حقوق دوجانبه اعضای از هم پاشیده ارگ نشین حکومت و مردم باید زمان مشابه در یکصد روز نخست حامد کرزی را نیز به بحث و بررسی گرفت.
که اگر گماشته شدن فرمایشی کرزی با حمایت قاطع مجلس بزرگان و امیدهای کاملا درخشان مردم ملکی و نخبگان و مهاجران و سرمایه گذاران داخلی و خارجی را با خود به همراه داشت و تا پایان دوره اول حکومت مشروع خود به خوبی از ان بهره جست؛ اینک اینگونه نیست.
در واقع برآنیم تا با واقع بینی از افراط و تفریط در ستایش یا نکوهش مسوولین سایق یا کنونی بکاهیم؛ بر کسی پوشیده نیست که اشرف غنی درحالی حکومت را تحویل گرفت که بیش از نیمی از مردم و رای دهندگان به سرانجام دولت سهمیه بندی شده باور نداشتند.
این به هیچ وجه حمایت از عملکرد ضعیف رییس جمهور دولت وحدت ملی نمی باشد لیکن اگر ناامنی و تروریسم تنها مشکلات پررنگ و از خط قرمز گذشته سالهای دهه 80 بودند در دهه 90 فساد گسترده اداری، مافیای مواد مخدر، کاهش کمک های جامعه جهانی و رشد رقابت قدرت های منطقه ای با پایگاه های دایمی نظامی امریکا در افغانستان نیز مزید بر علت شده است.
با استناد به موارد فوق الذکر و آگاهی از یکی بودن برنامه های دیکته شده با تغییر و جابجایی ظاهری افراد، نمی توان از اشرف غنی که چنین مدیون غرب برای به قدرت رسیدن است انتظار موضع گیری قاطع و عاجل در برابر طالبان یا حتی تشکیل کابینه داشت.